در روز یکشنبه 17ربیع الاول در شهر مدینه درخانه نورانی حضرت محمدبن علی(ع) فرزندی آسمانی چشم به جهان گشود نامش را جعفر گذاشتندبه معنای رود جاری پر فایده... تا حیات بشر باشد...وبه او لقب صادق دادندبه معنای راستگو شاید مانیز کمی صداقت را سرلوحه زندگی خود قرار دهیم... تقویم روزها ورق خورد وهر ورق یک قدم به دوری از یک امام دیگر نزدیکتر شدیم،کاش زمان احساس داشت آن وقت در موسم شادی اینگونه شتابان نمیگذشت،و ناملایمات را با این سرعت به پیش نمی آورد.. وسرانجام یکشنبه 25شوال سال148 هجری فرا رسید و امام بزرگوار بر اثر مسمومیت به شهادت رسیدند. چقدر زیبا پسری از سلاله زهرا به بدنیا آمد وچقدر زیباتر به سوی زهراشتافت... چه معصومانه ششمین ستاره کهکشان اهل بیت الهی از جمع انسان ها رفت اما هنوزم می تابد ونورش را به شعاع صداقت بر تمام جهان ارزانی میدارد تا لحظه ای موج مهربانی در دریای شاید مواج زندگی پدیدار شود،تا ثانیه ای دراین آشفته بازار دنیا رنگ صداقت ومعرفت بدرخشد... نوری که در تاریکترین نقاط زندگی شاید بیشتر لمسش کرده باشیم... راستی چرا امروز سوگواریم؟به تسلیت هجران امام وپیشوایمان؟اما اوکه همیشه هست... باید سوگوارباشیم که از بودنش سودی نبرده ایم وحالا که سالروز رفتن او ست تنها برطبل اندوه می کوبیم واشک میریزیم،باید سوگوار باشیم که از چیز های خوب روزگار بهره نمی بریم و شاید امواج مغناطیسی ورادیویی دیگر مانع رسیدن امواج معنویت وانسانیت به ما شده اند؟... همه می آییم ومیرویم و تنهانوع رفتنمان است که عاقبتمان را مشخص میکند وکاش در لحظه رفتن نیز نوری از ششمین کوکب درخشان عالم وجود در قلبمان باشد....به بهانه شهادت امام جعفر صادق(ع) برای خودمان فاتحه ای ختم کنیم... (شاید آنقدر بــــــــــد باشیم که آیندگان یادی از ما نکنند...) 
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
درباره سایت
آُی سهراب! خانه باشد طلبت دل من سخت گرفتست بگو شانه ی دوست کجاست؟
منوی سایت
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت